Υιοθέτηση της ρητορικής και της πολιτικής ατζέντας της ακροδεξιάς του και στη συνέχεια της Λεπέν με στόχο τον εκλογικό της διεμβολισμό. Αποτέλεσμα η ιδεολογική-προγραμματική ομηρεία της Δεξιάς χωρίς ανάσχεση της ανόδου του Εθνικού Μετώπου. Υποταγή άνευ όρων στο Βερολίνο με την ψευδαίσθηση ότι η Γερμανία λειτουργεί ως ασπίδα της Γαλλίας απέναντι σε αγορές και οίκους αξιολόγησης και περιφρούρηση των προσχημάτων του γαλλογερμανικού διδύμου, με τον Σαρκοζί να εκτίθεται δημόσια απέναντι στον Νότο, ενώ η Μέρκελ κρατούσε αποστάσεις ασφαλείας.
Οι Γάλλοι ψηφοφόροι εξέλεξαν τον Ολάντ την άνοιξη του 2012 απορρίπτοντας τις παραπάνω επιλογές Σαρκοζί, και τον απαξιώνουν σήμερα επειδή δεν κατέγραψε ουσιαστική διαφοροποίηση από τη γραμμή πλεύσης του προκατόχου του, κυρίως ως προς την κρίση της Ευρωζώνης. Το τελευταίο που θα χρειαζόταν η Γαλλία και η Ευρώπη σήμερα με ορίζοντα το 2017 ή και νωρίτερα, αν ο Ολάντ ηγέτης του τρίτου κόμματος των ευρωεκλογών διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να επικαλείται τη λαϊκή νομιμοποίηση του 2012, είναι ένα replay του Σαρκοζί.
Αλλωστε τα γεγονότα στη Γαλλία μετά την Επανάσταση του 1848 είχε κατά νου ο Μαρξ όταν έγραφε τη 18η Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, όπου διαπίστωνε ότι όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται τη δεύτερη φορά είναι φάρσα. Η αναγκαστική έξοδος του Σαρκοζί από την πολιτική δεν είναι απάντηση στην κατάρρευση Ολάντ, αλλά τουλάχιστον απαλλάσσει τη Γαλλία και την Ευρώπη από μια επικίνδυνη επιλογή του τύπου «μια από τα ίδια».
Ο γαλλικός λαός, ώριμος πολιτικά ούτως ή άλλως, δύσκολα θα αποδεχόταν τον υποβιβασμό της πολιτικής αντιπαράθεσης σε αντίστιξη lifestyle ανάμεσα στον νευρώδη, αποφασιστικό και αθυρόστομο Σαρκοζί, με τον ψυχρό αντιεπικοινωνιακό και αναποφάσιστο Ολάντ. Τούτων λεχθέντων, το γεγονός και μόνον ότι η γαλλική Δεξιά ήταν έτοιμη για την επάνοδο Σαρκοζί καταγράφει το βραχυκύκλωμά της, που προστίθεται ανησυχητικά δίπλα στην αμηχανία της κυβερνώσας Αριστεράς.
kapopoulos@pegasus.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου