Του
ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Ανταποκριτή Ομογενειακών ΜΜΕ
Αθήνα, Δεκέμβριος 2014
Έχοντας την
ευχέρεια, της καθημερινής επικοινωνίας με τους
Έλληνες του εξωτερικού, γίνομαι τακτικά άμεσος δέκτης της αγωνίας
ευρύτατου μέρους αυτών. Από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Αγωνιούν για όσα
γίνονται στην Πατρίδα τα τελευταία χρόνια, για όσα φημολογούνται, στον διεθνή
Τύπο. Επίσης και δηλώνονται από πολιτικές προσωπικότητες αρκετών χωρών. Περί του
ενδεχομένου να ακολουθήσουν χειρότερα. Αυτά που στενοχωρούν τους Ομογενείς,
είναι ότι η Ελλάδα μας ιδιαιτέρως από το 2010 και μέχρι σήμερα αναφέρεται ως μία
χώρα αναξιόπιστη. Με χρέος προς 16 χώρες που δεν γνωρίζει κανείς εάν θα μπορέσει
ποτέ και πώς να αποπληρώσει! Ότι είναι υποθηκευμένη, ότι είναι ευρέως
διεφθαρμένη, με αποκορύφωμα πρωτοφανείς πράξεις συναλλαγής, από την κορυφή ως τη
βάση. Ότι η φτώχεια έχει εισβάλλει στο περίπου 30% των Ελλήνων. Ότι παρά τα όσα
υπόσχονται οι κυβερνήσεις μας στους δανειστές, ελάχιστα πραγματοποιούν. Κι αυτό
για να μην χάσουν ψήφους από τον εξαναγκασμό του λαού σε μια άλλη νοοτροπία. Ότι
οι πολιτικοί μας δεν εμφανίζονται διατεθειμένοι να ομονοήσουν και να
συνεννοηθούν στη χάραξη και εφαρμογή μιας κοινής εθνικής πολιτικής. Η οποία θα
έδινε ελπίδα για το παρόν και όραμα για το μέλλον. Απεναντίας εξωθούν
τους'Ελληνες και τις Ελληνίδες σε ακραίες επιβλαβείς ενέργειες. Ότι οι ξένοι
αντιλαμβάνονται μια διαμορφούμενη νέα πολιτική κατάσταση που θα είναι ένας
διεθνοποιημένος έμμεσος ιδιότυπος κομμουνισμός, όπως περιγράφεται από εκείνους
που διεκδικούν τη νέα διακυβέρνηση. Αν και πρέπει να μην ξεχνάμε, πως εδώ και
χρόνια έχουμε έναν ιδιότυπο εσωτερικό κρυφό κομμουνισμό, υπό τον μανδύα του
σοσιαλισμού. Για να μην πάω και παλιότερα, οπότε είχαμε έναν εν υπνώσει υπό
σποράν κομμουνισμό που εξυπηρετούσε κάποιους και κατέστρεφε άλλους. Την δεκαετία
του 1950 και του 1960 δεν μπορούσε ο αγρότης να πάρει τα εργαλεία και τα
λιπάσματά του από την Αγροτική Τράπεζα με δάνειο, εάν δεν το ενέκρινε πρώτα ο
τοπικός κομματάρχης. Τώρα όμως απροκάλυπτα οι παλιοί γνήσιοι κομμουνιστές, τα
παιδιά και τα εγγόνια τους και μερικοί παράπλευροι ιδεολογικοί, ή
συμφεροντολογικοί γείτονες διακηρύττουν ότι η Αριστερά, ( ο Κωνσταντίνος
Καραμανλής στη Βουλή το 1975 αποκαλούσε το ΠΑΣΟΚ άκρα Αριστερά) θα
χρησιμοποιήσει σύγχρονες λάϊτ κομμουνιστικές μεθόδους. Αυτό φοβίζει και
εκνευρίζει κάποιους ή όλους τους Ευρωπαίους. Διότι αυτοί οι Ευρωπαίοι και όχι
μόνον, υπό μορφήν συσσιτίου μας ταϊζουν πρωί, μεσημέρι, βράδυ για να επιβιώνουμε
οικονομικά. Και απειλούν να μας κόψουν το συσσίτιο γιατί μια κομμουνιστική ή
ψιλοκουμμουνιστική χώρα δεν την θέλουν στην Ευρώπη. Απειλούσαμε μέχρι προ ολίγων
μηνών, ότι θα πάμε στη μαμά Ρωσία και ο πατερούλης Πούτιν θα μας κόψει ένα
δελτίο γενικής οικονομικής διατροφής. Αυτά βέβαια είναι τραγικά αστεία. Όμως
υπάρχουν στην Ελλάδα μας, διάδοχοι εκείνων που πίστευαν στον πατερούλη Στάλιν.
Η πρώην Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ κ. Παπαρρήγα, αν δεν κάνω λάθος, είχε δηλώσει
πως το ΚΚΕ είναι ένα ατόφιο σταλινικό κόμμα. Ο κ. Πούτιν δεν είχε ποτέ ανοιχτά
υποσχεθεί ούτε δάνειο ούτε διατροφή. Για άλλα ζητήματα πηγαίναμε στον Πούτιν.
Εγώ, ο άσχετος, είπα σε κάποιον απολύτως σχετικό δικό μας όταν ήμασταν με τον
Κώστα Καραμανλή στη Μόσχα " με συγχωρείτε και το λέω μόνο σε σας, χωρίς να είμαι
φυσιογνωμιστής, τα μούτρα του Πούτιν δεν μου έδωσαν την εντύπωση της βεβαιότητος
ότι θα είναι ελεύθερος να μας δώσει αυτά που ευρύτερα του ζητάμε". Με κοίταξε
περίεργα αιφνιδιαζόμενος από την αφελή θρασύτητά μου, αλλά με αντίληψη του
περιεχομένου της φυσιογνωμίας μου. Και αδιευκρίνιστα δεν μου
απήντησε. Βλεπόμαστε, από τότε, μάλλον αλληλοκοιταζόμαστε καμμιά φορά με τον εν
κειμένω σπουδαίο παράγοντα σε κάποιες δεξιώσεις. Στις φυσιογνωμίες
μας διαγράφεται μια κοινή φάτσα μνήμης και επιβεβαίωσης εκείνης της ανεπίτρεπτης
φιλικής γνώμης μου. Αλλά αυτή την εποχή σίγουρα ο Πούτιν θα δεχόταν ανοιχτά την
δική μας οικονομική βοήθεια. Γιατί τα εθνικά του προϊόντα, πετρέλαιο και
αέριο κατέρρευσαν ή του τα κατέρρευσαν. Μπορεί όπως οδηγούσε να έκανε καμμιά
στραβοτιμονιά σε δρόμο ολισθηρό ή να μην είδε κάποιο φανάρι που
αναβόσβηνε. Βεβαίως ο εδώ επί κεφαλής της αυριανής ενδεχόμενης όπως λένε
κομμουνιστικοφανούς μορφής κυβερνήσεως, χαρακτηρίζει μαϊμούδες τους καπιταλιστές
δανειστές μας. Στους οποίους θα χτυπάμε τα νταούλια, τις λύρες και τους
ζουρνάδες για να χορεύουν. Ενώ εμείς οι καλοί οργανοπαίχτες, τον χειροκροτάμε
ενθουσιωδώς όταν τα λέει αυτά. Γελοιοποιώντας τις "μαϊμούδες", που τους χρωστάμε
καμμιά τριακοσσαριά δισεκατομμύρια Ευρώ. Αλλά ο ίδιος αρχηγός άλλα λέει με
σεμνότητα σε ΜΜΕ της Ευρώπης. Εκεί λέει πως αυτός θα είναι ένα υπάκουο πιστό
σκυλάκι με την ουράν υπό τα σκέλη, που θα εκτελεί ακριβώς κάθε νεύμα-διαταγή
των αφεντικών του. Αλλά οι δανειστές μας, παλιοί και ενδεχόμενοι, άλλα βλέπουν
στα μάτια του σκυλάκου και άλλα μηνύματα φτάνουν στα υψηλής οξύτητος, οξύνοιας,
ευαίσθητα τύμπανα των αυτιών τους. Και αυτά τα τύμπανα θα μας τα χτυπήσουν
πένθιμα, σαν εκείνα της περιφοράς του Επιταφίου την Μεγάλη Παρασκευή, όταν θα
έρθει η ώρα μας. Αυτοί δεν ξέρουν από ζουρνάδες και νταούλια και
λύρες. Αυτοί δεν θέλουν να χάσουν τα λεφτά των λαών τους που μας τα δάνεισαν.
Έτσι μάλλον έχουν έτοιμες τις αλυσσίδες και τα λουριά να σφιχτοδέσουν τον
σκυλάκο, άρα κι εμάς μαζί του. Αυτά, μου λένε οι φίλοι μου συμπατριώτες μας,
" τα βλέπουμε, τα ακούμε και ανατριχιάζουμε. Διότι εδώ στις νέες πατρίδες
μας, διδαχθήκαμε και μάθαμε να εργαζόμαστε χωρίς να απειλούμε τους εργοδότες
μας, χωρίς να καταστρέφουμε κάθε μέρα τον κόπο και την περιουσία του άλλου,
χωρίς να εμποδίζουμε τον διπλανό μας να εργάζεται ή να απεργεί. Εμάθαμε ότι
είναι ωραίο αίσθημα να βλέπουμε τα παιδιά μας να φοιτούν στα ωραία
σχολεία ανεμπόδιστα, να αποκτούν γνώσεις που θα τους χρειαστούν, χωρίς το
αίσθημα της καταστροφής του Πανεπιστημίου τους υπό διάφορες κομματικές
ταυτότητες και ιδεολογίες. Έμάθαμε ότι τα πτυχία τα παίρνουν από το Πανεπιστήμιο
και όχι από τα κόμματα, όπως ακούμε στα ελληνικά ΜΜΕ να δηλώνουν καθηγητές
Πανεπιστημίων. Αυτά βλέπουν τα παιδιά μας να συμβαίνουν στη χώρα καταγωγής τους
και των γονέων και των παππούδων τους. Ενώ εδώ στη μακρινή ξενιτιά, βλέπουν ότι
οι γονείς τους έμαθαν να δανείζονται για να προοδεύσουν και να εξοφλούν τα χρέη
τους. Εσείς λέτε στους δανειστές σας δεν σας τα δίνουμε, δεν εφαρμόζουμε τους
νόμους μας, τα διαγράφουμε μονομερώς. Και μένουμε κατάπληκτοι που ακούμε πως
όλοι εκεί λέτε τί πρέπει να γίνει. Χωρίς να λέτε ποιοί θα το κάνουν"! Αυτά μου
λένε. Και ντρέπονται για τη χώρα τους που επαινούσαν στα παιδιά τους και τους
φίλους τους. Και επειδή σχεδόν όλοι οι Ομογενείς είναι παλιές καραβάνες της
ξενητιάς, από τις δεκαετίες 1950-1960 με μνήμη χωριάτη, παρατηρούν ότι "όλοι οι
κοπτόμενοι τώρα για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα κατηγορούν τη Μεταπολίτευση ως
υπαίτια της καταστροφής. Και προτείνουν μεθόδους της εποχής προ της
μεταπολιτεύσεως, καλαβαίνετε ποιας εποχής. Για δημοσιονομική ισορροπία, για
ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, για ανάπτυξη, για μη ανεργία, για ησυχία και
ασφάλεια του πολίτη και της περιουσίας του, για έργα χωρίς υποψίες για μίζες, με
σταθερή οικονομία, με το δολάριο τότε σταθερά στις 30 δραχμές, όχι στις 418 που
έφτασε μετά, αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, από τα 740 δολάρια το 1967
στα 2.740 το 1973, έτσι μπήκαμε και στην ΕΟΚ". Μέχρι που μου
λένε, ότι οι προτεινόμενες αλλαγές στο Σύνταγμα, συμπίπτουν με εκείνο του
Παπαδόπουλου του 1973 . Βουλευτές 200, κατάργηση του νόμου περί απαλλαλαγής
κλεπτών υπουργών κ.λ.π. Έτσι μου λένε, ίσως αυτοί να είναι χουντικοί. Πάντως
χουντικοί ξεχουντικοί αγωνιούν για το παρόν και για το μέλλον μας. Καταγράφουν
χαρτί και καλαμάρι ό,τι λέγεται και γίνεται εδώ. Βεβαίως δεν παραπονούνται που η
μητέρα Πατρίδα τους ξέχασε. Μου λένε, "τα παιδιά, ποτέ δεν ξεχνάνε τη μάννα και
πάντα αγωνιούμε για τη ζωή της". Αλλά αυτό που υπερβαίνει κάθε φαντασία δεν
είναι ότι ντρέπονται όταν γείτονες και φίλοι τους άλλων εθνικοτήτων τους κοιτάνε
με θλίψη και τους λένε κρίμα και λυπούμαστε για το κατάντημα της χώρας σας,
είναι ότι υπάρχουν Ελληνόπουλα τρίτης γεννιάς που λένε στους γονείς τους "γιατί
μας εμάθατε τα Ελληνικά. Και τώρα ακούμε και διαβάζουμε και μαθαίνουμε ποιά
είναι η πατρίδα μας"! Αυτό τους καταρρακώνει το ηθικό, τους καταθλίβει και
αυξάνει την αγωνία τους για την ΠΑΤΡΙΔΑ.
Μου λένε και
άλλα που δεν γράφονται.
ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου