Η ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ και της Ζωής
Την ώρα που οι περισσότεροι άκουγαν με προσοχή την ομιλία της νέας Προέδρου της Βουλής*, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων της**, εγώ κοιτούσα τον Αντώνη Σαμαρά. Ο άνθρωπος στήριξε με την ψήφο του τη Ζωή Κωνσταντοπούλου για να την ακούσει να τον κατηγορεί πως δεν πήγαινε στο κοινοβούλιο να απαντήσει στις ερωτήσεις. Ούτε αυτός, ούτε οι υπουργοί του. Και καλά έκανε.
Είμαι, σχεδόν, σίγουρος πως η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα έχει μια επιτυχημένη Προεδρία. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα στον ΣΥΡΙΖΑ -που δεν πήρε υπουργείο- τα κοινοβουλευτικά, έχει την απαραίτητη πυγμή (κάποιοι θα το πείτε τσαμπουκά) που χρειάζεται και με βάση τα όσα είπε στην ομιλία της θέλει να κινηθεί εντελώς θεσμικά. Μακάρι. Και μη γυρίσετε να πείτε για τις φωνές της. Όταν περνούσε μεταμεσονύχτιες τροπολογίες η προηγούμενη κυβέρνηση κι ο Μαρκογιαννάκης έκλεινε τα μικρόφωνα, το να υψώσεις τα ντεσιμπέλ είναι μονόδρομος.
Η Κωνσταντοπούλου μίλησε για όλα. Για την έλλειψη λειτουργίας των θεσμών, για την ανάγκη η Βουλή να μην είναι φρούριο με κάγκελα γύρω-γύρω, για τις προσπάθειες που θα κάνει ώστε να επενδύσει ξανά στον πολιτισμό. Ορθά, ορθότατα. Μένει να τα δούμε στην πράξη. Έκανε και κάτι άλλο. Έδωσε το στίγμα. Κινούμαστε θεσμικά και δημοκρατικά. Αυτό πρέπει να κάνει κι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση. Να επενδύσει στην κοινωνία και στα ανθρώπινα δικαιώματα που έχουν πληγεί.
Η νέα κυβέρνηση έχει μία μοναδική ευκαιρία. Να επενδύσει στα κοινωνικά κινήματα (προφανώς όχι κινήματα τύπου Δεν Πληρώνω), να κυνηγήσει περιπτώσεις παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να τιμωρήσει θεσμικούς παράγοντες που καταστρατήγησαν έννοιες ισονομίας και ισοπολιτείας. Εναποθέτω περισσότερες ελπίδες πως θα τα καταφέρει σε αυτόν τον τομέα, παρά στις διαπραγματεύσεις για το χρέος και το πρόγραμμα δανεισμού. Δεν θες την κυβέρνηση μόνο για τον ΦΠΑ και το ασφαλιστικό. Τη θες και για να προστατεύει τους πολίτες από τις διακρίσεις και τη μισαλλοδοξία. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου κι εκλογικού σώματος που ενδιαφέρεται περισσότερο για το εάν υπάρχει σύμφωνο συμβίωσης ή δυνατότητα καύσης των νεκρών, παρά για το αν θα πάρει σύνταξη στα 63 ή στα 65. Κι αυτή τη λογική πρέπει να υποστηρίξει ο Τσίπρας κι οι υπουργοί του. Ήδη είπαν πως θα το κάνουν με την επαναφορά του Νόμου Ραγκούση για την ιθαγένεια στους μετανάστες 2ης γενιάς.
Εξάλλου, είναι και θέμα «παράδοσης». Αυτός ο χώρος έχει μεγαλύτερη έφεση και παράδοση σε αυτούς τους τομείς κι όχι σε τεχνοκρατικής υφής ζητήματα. Ας επενδύσει σε αυτά, κι όλα θα είναι πιο εύκολα. Απλά να μην πάρουν τα μυαλά τους αέρα από κινήσεις σαν κι αυτές της Πέμπτης στο Σύνταγμα. Φιλοκυβερνητικό συλλαλητήριο (σαν αυτό του 1992 για τα Σκόπια), αλλά πριν καν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης η νέα κυβέρνηση συμβαίνει σε χώρες σαν τη Β. Κορέα. Πουθενά αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου