Ήταν στα 1986 όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με το φωτορεπορτάζ.

Krikor Tsakitzian

 Ήταν στα 1986 όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με το φωτορεπορτάζ.

Για να ξεκινήσω όμως έπρεπε να έχω τον απαραίτητο εξοπλισμό. Έπρεπε να αποκτήσω τη δική μου φωτογραφική μηχανή. Κάτι που για την εποχή εκείνη ήταν πολυτέλεια και ειδικά για μένα, ένα άπιαστο όνειρο. 

Στην πλατεία Κολωνακίου υπήρχε ένα φωτογραφείο, του Καπετανάκη. Ήταν παλιός φίλος του πατέρα μου. Πήγα να δω, αν μπορώ να αγοράσω μια ημιεπαγγελματική φωτογραφική μηχανή. Μου άρεσε η Canon E1. Η τιμή της όμως ήταν απαγορευτική για μένα. Κόστιζε 90.000 δραχμές. 

Ο φίλος του πατέρα μου, είδε τη λαχτάρα που είχα στα μάτια μου για να την αποκτήσω και μου πρότεινε να την πάρω με δόσεις.  

Όμως για να βγουν οι δόσεις, έπρεπε να τρέχω μέρα νύχτα στους δρόμους και να κυνηγάω θέματα.

Εκείνη την περίοδο είχα κάνει ένα καινούργιο φίλο. Το γνωστό φωτορεπόρτερ εκείνης της εποχής, Βασίλη Μπέτα. Διατηρούσε φωτοειδησεογραφικό πρακτορείο κοντά στην πλατεία Κάνιγγος, πίσω από το παλιό Υπουργείο Εμπορίου. 

Μου πρότεινε να συνεργαστούμε. Να μου δίνει θέματα που δεν προλάβαινε εκείνος να καλύψει και να πηγαίνω να τα καλύπτω εγώ. Μετά εμφάνιζε τις φωτογραφίες και τις έστελνε στις εφημερίδες και στα περιοδικά. Κρατούσε τα έξοδά του κ ι ένα μικρό ποσοσοτό για το γραφείο και ό,τι έμενε ήταν δικό μου. Έτσι έβγαινε το μεροκάματο και κυρίως οι δόσεις για τη μηχανή. Είχα γίνει ένας μικρός παπαράτσι εκείνης της εποχής. Η χαρά μου δεν περιγράφονταν. Τα πόδια μου είχαν βγάλει φτερά.  

Πότε κάλυπτα αστυνομικά θέματα και πότε καλλιτεχνικά. Βρέθηκα σε πολλές εκδηλώσεις με διασημότητες εκείνης της εποχής. Ψαχουλεύοντας σήμερα τις παλιές φωτογραφίες που είχαν απομείνει στο αρχείο μου, ήρθαν στο φως κάποιες ξεχασμένες φωτογραφίες με σταρ της εποχής εκείνης, που αν τραβιόντουσαν σήμερα, θα είχαν πολύ μεγαλύτερη αξία από αυτές που δημοσιεύουν οι σημερινοί παπαράτσι με την Ελένη και την κάθε πικραμένη.  

Όπως για παράδειγμα η Αλίκη στην αγκαλιά του Σαββόπουλου, που την έχει συλλάβει ο φακός μου να εκθέτει σε δημόσια θέα τα κάλλη της και όσα από αυτά δεν έβλεπε ο φακός, να κάνει κάθε τι δυνατό η ίδια η Αλίκη για να τα απαθανατίσω, ανασηκώνοντας κάθε τόσο τη φούστα της σε κάθε της χορευτική φιγούρα, όλο και ψηλότερα. Γιατί η Αλίκη ήξερε να προκαλεί και να παίζει με το φακό.  

Σε άλλη εκδήλωση συνεύρεσης αστέρων, έπιασα τη Ζωή Λάσκαρη να παραδίδεται στα “καυτά φιλιά” του Σταμάτη Φασουλή και τη Μάρθα Καραγιάννη να μην ξέρει τι να κάνει με όλο αυτό που συνέβαινε παρουσία τόσου κόσμου και κυρίως μιας φωτογραφικής μηχανής. 

Υπήρξαν όμως και εκδηλώσεις που ήταν πιο σοβαρές, με πολύ προσεγμένες εμφανίσεις των κοσμικών και των αστέρων της εποχής, όπως αυτή που έγινε για τον Τσιτσάνη, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στην οδό Ακαδημίας το 1987, στην οποία παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και ο Μανώλης Μητσιάς. Τρεις κορυφαίοι ερμηνευτές που εκείνη την εποχή ήταν στο απόγειο της καριέρας τους και φυσικά ήταν λαϊκά είδωλα. 

Επίσης είχα πετύχει στα πρώτα τους βήματα, το Νίκο Καρβέλα και την Άννα Βίσση. Τον Καρβέλα να γίνεται τη μια στιγμή ντράμερ και την άλλη πιανίστας, κάτι σαν κι αυτό που λέει ο στίχος του γνωστού τραγουδιού της εποχής εκείνης, του Γιοκαρίνη “Κιθαρίστας ή ντράμερ”. 

Μπορεί να έφυγα γρήγορα από το χώρο της φωτογραφίας και να μεταπήδησα στο χώρο της δημοσιογραφίας, αλλά έστω κι εκείνο το μικρό χρονικό διάστημα που ασχολήθηκα με το συγκεκριμένο επάγγελμα, θεωρώ πως έβαλα σε πολλούς σημερινούς παπαράτσι τα γυαλιά.

 

Ομολογώ, πως ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία, να βλέπεις μέσα από το φακό όλα αυτά τα είδωλα της εποχής, να παραδίδονται άνευ όρων στο έλεος ενός φωτογραφικού κλικ και αρκετές φορές πάλι, να απομυθοποιούνται μπρος τα μάτια μου. 

ktsakitzian@gmail.com