Αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν η τιμή της Κύπρου.

Αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν η τιμή της Κύπρου.

Το όργωμα της ελπίδας…
(Αντί μνημοσύνου)

Γεωργός ο πατέρας μου, όργωσε τη γη μα και τη ζωή των επτά παιδιών του, φυτεύοντας σπόρους ανατροφής, με την προσδοκία να καρπίσουν και να δώσουν στάχυα για θέρος καλό.
Αν τα καταφέραμε πατέρα, το χρωστάμε σε σένα. Αν όχι, σου ζητούμε συγνώμη… Μια φωτογραφία στον τοίχο, στο δανεικό σπίτι στον προσφυγικό συνοικισμό της Ανθούπολης, αποτυπώνει τη ζωή μα και την ελπίδα σου. Πίσω από τα βόδια, να οργώνεις τα χωράφια του Καραβά… Εκεί, στην Αχειροποίητο, τον Αγιο Αντρέα και τον Καλόμπορο… Για να βγάλεις τη σοδειά της ζήσης και να θρέψεις τα ονείρατα των παιδιών σου. Ηταν τούτη η εικόνα, η ανάμνηση μα και η ελπίδα σου. Η ελπίδα της επιστροφής… Μα όπως δεκάδες, εκατοντάδες άλλοι πατεράδες, έτσι και ο δικός μου, έφυγε (15 Φεβρουαρίου, 2012) με την πίκρα μιας ελπίδας που δεν καρποφόρησε… Κι αν είναι κάτι που τα παιδιά και τα εγγόνια του πατέρα μου, του κάθε πατέρα πρόσφυγα που φεύγει, έχουμε να δώσουμε, δεν είναι το δάκρυ. Είναι το όργωμα και η καρποφορία της ελπίδας… Της ελπίδας αυτού του τόπου…
Πηγή: Σαββας Κοσιαρης